Şiirin Ahengi Sarsın Dünyayı

SİNEM DER Kİ

Ben isterdim ki bütün şiirler aydınlığın yolundan ilerlesin,

Öyle aydınlıkla kenetlensin ki dünya,

Karanlığa geçit vermesin.

Rüzgarla hızlansın dizeler,

Güneşle ısınsın.

Yazılmamış hiçbir sözün boynu bükük kalmasın yerde,

Onlarda havalansın…

El ele tutuşsun mısralar,

Dünyayı sarsın…

Dünya bir şiir olsun isterdim,

Buram buram ahenk kafiyelensin.

Akrostişi “ubuntu” olsun bu dev şiirin…

Her söz semadan nazikçe toprağa insin.

Bütün gönüllerde yer bulsun isterdim,

Kimse bu baş harfleri reddetmesin…

Mesela empati, özü olsun isterdim dünyalıların,

Ben yerine biz denilsin…

Ağlamasın hiç bir kadın

Ve hiç bir çocuk sularda, karada

ya da ağaçta bir iple boynunda, ölmesin…

Ben isterdim ki

İnsanın içi yangın yerine hiç dönmesin.

Kendini yalnızlığa mahkum etmesin,

Uyumsuz kalabalıklar kimseyi incitmesin…

Şiirin ahengiyle hemdem olsun dostluklar,

Derdi de, sevinci de paylaşabilsin…

Fikirleri, farklılıkları için,

Kimse kimseye zulmetmesin…

Kuşların takılmadığı sınırlar,

İnsana da, yok hükmüne geçsin…!

Zulmün ateşi, yerini şiirin ahengine devretsin…

Tebessüm koksun yeryüzü, hiç eksilmesin…

Ubuntunun sarmaladığı bir dünya da,

Açlık lügatlerden silinsin

Bir tek yalnızlık yalnız kalsın 

Ki artık geceye de güzel mısralar dizilsin…

Ben isterdim ki dünya, adalete ihtiyaç bile hissetmesin…

Adalet ve insan, etle tırnak gibi bütünleşsin.

Herkes kendinden önce, bir başkasını öne itsin…

Artık güveni konuşmasın yeryüzü,

Güven, ruhlarda kalıcı bir yer etsin…

Ben isterdim ki;

Bir avuç ve üç günlük dünyada dahi,

Kardeşçe yaşamayı beceremeyen insanoğlu,

-“Başka gezegende hayat var mı?” yı merak etmesin…

Hiç değilse, hiç değilse orayı kirletmesin…!

Bir şiir sarsın isterdim bütün dünyayı…

Mısraların uyumu, insanoğlunu kendine getirsin…!