GECE DÜŞLERİ
EMRAH MENEK
I
Gece treni
Alpleri arşınlarken
Ay bölündü
doğu yakasında
Ehrama çöken gölgede
dev siluetler belirdi
kervanları güderken
sahrada
Susamış toprak gibi
Bağrıma vurup dağlar
bir hançer izini
karanlığı delip geçen yıldız
Ve durmadan yüzümden geçen zaman izleri
tefekkürlü geceyi sallar da durur
bir büyük tufan ile
II
Ruhta bunalım
ilmik ilmik yırtar bedeni
En büyük günahları
omuzladığım geceden beri
bir azize su taşıyor geceye
Uzaktan gelen çocuk seslerine
aldırmıyor bir bezirgan
Tutukluk yapıyor sapan
İntihar denemesindeki kuşlara
Dökülüyor kandan alınyazısı toprağa
Çamurdan evler hercümerc
Kapaklanıyor atlar
yüreğimin ta orta yerine
Yangından kaçıyor bir orkide
saçaklanmayı bekleyen sabaha
Ve ben görüyorum yıldızlardan kaçışını
Ve biliyorum başakları sevişini
Ve orta dünyanın sevişmelerini
III
Bir bir uzaklaşıyor şehre anıtlar
Oysa ki
yüzün güle dönüyor
gün batımında
Belli belirsiz iki satır çıkıyor mektuplarda
sığıntı oluyor yüreğimin kâinatına
Kaç depremde hafif sıyrıklı
gelgitli bir yelkovan gibi
tekliyor yaşama
Bırak bu şehri Sergüzeşte
bırak geceye
bırak yeryüzünün lanetlilerine
sevgiye yürüyelim
o güzel insanların mevsimine
gökten son ikazı gelmeden aşkın
çevirelim merhametin sayfalarını
dokunalım cümleye
kifayetsiz bırakalım sevmeleri hisarda
limanda
IV
Acıları geçiyor
gümüş iplikten tene
durmadan bakıyor göğe
çabuk çabuk geçiyor zaman
alnıma vurulan meşrepte
Hangi hüzün dayanıyor
Geçmişe yazılan ağıtta
Hangi söz
bir ocağı canlandırıyor
söyleyin
Söyleyin gece masalcısına
düşlerde yaşamı sendeletiyor
beşikteki çocuk
Yorgun suların tanrısını deviriyor gemi
Al basmalı giysileriyle başımda
oynarken cinler
sırattan geçiyor boynum
kan ise damar tutmuyor
bu vadide
bu yamaçta
akıp gidiyor al al
vatanın tam ortasından
