YÜRÜYÜŞ

ÖMER TAHİR

İnce bir çizgi ayırıyordu bizi diğerlerinden. Yağmur bize de yağıyor, güneş ısıtıyordum, ama herkesin üstünden akıp giden damlalar bizim mahzenlerimizde birikiyor, güneş çatlaklarımızdan sızıp içimizde yer ediyordu.

   Gülmek uzak bir ülkenin masallarda kalan hasletiydi. Bazen yeri gelse de ar ediyorduk dostlardan. Çok güneş çatlağı olan, çok su birikintisi taşıyanlardan. Gülüşler de eksik oluversindi. Güzel günler de yarında… Mutlu zaman dilimleri de yaşanmayıversindi bu sıralar. Yeter ki sürsündü yolculuk. Elbette bir gün, elbette, yüzümüze sığmaz gülüşlerimiz olacaktı bizim de.

Bir İbrahim hikayesi değil miydi her şey? Bir kuyu hikayesi… Uzak şehirlerin hep aynı şeyi söyleyen minareleri gibi, biz de uzak çağların, aynı kaderi paylaşanlarından değil miydik?

Yalnızdık, yalnızlığın kendi içine yankılanıp duran sesinden anlıyorduk kimsesiz olmadığımızı. Her şey ilmek ilmek bir düğüme doğru gidiyordu.

Omuzlar, ağır yüklerin altında nasır bağlıyor, ama taşınamaz denenler yine de taşınıyordu.

Her sabah bir kışa uyanıyor, her öğlen bir kışa çıkıyor, her akşam usulca bir kışın karanlığına giriyorduk da hayallerimizdeki o bahar hiç renk atmıyordu.

Tüm bunlardan da anlıyorduk kimsesiz olmadığımızı.

İçimizi bir sıcak tutan vardı.

Yükümüz hafif.

Niye korkacaktık ki ve de korkmadık zaten.

Yürüdük.

Öldük.

Ölülerimizi gömdük.

Yürüdük.

Ölülerimiz bizden önce vardı gidilecek yere.

Biz geriden onlara yetişme telaşında.

Yürüdük.

Artık şaşırmıyorduk eskisi gibi.

Şaşkınlık, toy insan hasleti.

Gün görmemiş çocuk haliydi biraz.

Biz onu çoktan yitirmiştik.

Her şeyi tevekkülle karşılıyor, öpüp başımıza koyuyorduk. Yürümeye devam…

Ümitlerimizin hepsini -Elhamdülillah- kırdı Yaradan. Bir tek kendisine bağlı olanlar baki.

Dünya acılaştıkça ve küçüldükçe minik avuçtaki misket gibi, içimizde bir şey büyüyor artık.

Ona dair. 

Onun için.

Ondan ötürü.

…