Umut

Zeynep Gezer

Umut, karların ortasında boy veren tomurcuk; umut, yüzlerde gülümseme, gönüllerde bahar olmaktı. Umut, fırtınada yolunu kaybetmiş bir gemide meçhulden meçhule savrulurken ufka bakan gözlerle selametli bir kara parçası aramaktı. Ve umut, fırtınanın şiddetinden sükûnet dolu bir hayale sığınmaktı. 

Bir mum alevinin cılızlığı kadar kalmış umudumuzla kafa tutmaya çalışıyoruz önümüze gelen fırtınalara. O mum ışığının her an sönüp gidecekmiş gibi duran tavrının arkasındaki o güçlü, kararlı ve azimli hallerinin farkında değiliz. Biz o sönmesin diye elimizi perde yapmaya çalışırken, kendimizi hayatın akışından geri bırakıp farkında olmadan onu dumana boğup kendimizi yormuşuz meğerse, yeni fark ediyorum. Biz istemediğimiz sürece umudun bizi hiç terk etmeyeceğinin idrakindeyim artık ve aslında biz güzellikler adına ne kadar mücadele edersek umutlarımız da o kadar güçlü duruyor koca bir alev topuna dönüşüyormuş.

Karşımıza çıkan bin bir engeli aşmadaki en büyük yanımız umudumuz ama biz bir kere pes ettik mi koca alevden geriye sadece külleri kalıveriyor. Ve biz umudumuzu kaybettikçe o fırtınadaki gemi su almaya başlıyor. Adım adım dibe çekiliyoruz tekrardan mücadeleye başlamadıkça. Simsiyah karanlık hain gülümsemesiyle karşılıyor bizleri ve en önce yüzlerimizdeki gülümsemeyi teslim ediyoruz ellerine. Sonra bir bir gidiyor ellerimizden güzelliğe dair ne varsa. Battıkça batıyoruz yeis batağına. Oysa kafamızı kaldırıp da bir baksak etrafımıza belki o fırtınalı deniz sahili selamet olmuştur bize veya belki de birileri elini uzatmıştır, bizi aydınlığa ulaştırmak için ama biz acıları omuzlarına ağır gelmişçesine iki büklüm, düşüncelerin tuzağında kayboluyoruz. Yanımızda açan tomurcuktan, günümüzü aydınlatan güneşin güzelliğinden bihaber yaşıyoruz hayatı ve umutlarımızı biz dumana boğuyoruz. Belki de artık etrafa bakmanın tam zamanı. Umut türkülerini haykırmanın, yeni başlangıçların tam zamanı.