Bir Pazar Rüyası -2

Sinem Der Ki

Bugün günlerden pazar olsa

Yıllardan doksanlar…

Kucak dolusu sarılan Ayşe teyze’nin,

Naftalin kokulu evi hâfızamda…

Hâlâ çocukluğumun izleri duruyor onda,

Sakızlardan çıkanları yapıştırdığımız duvarlarında.

Sonra mavili parka gidişimiz babamla…

Sanki o parkta canım hiç acımaz,

Güven doluyor içim yanında.

Elimden tutup götürüyor beni yine,

Mahalle bakkalına.

Tavana asılı çalı süpürgelerinin arasında,

Gözüm yine horoz şekeri kutusunda.

Leblebi tozunu üflüyorum hâlâ, bütün mavili parklara…

Çember çeviriyor, elimde boyum kadar, kapkara bir lastik yuvarlıyorum İstanbul sokaklarında.

Komşuların balkonlarda oluşu huzur veriyor rûhuma…

Koşuyoruz yine hep beraber, sütçü teyzenin domatesli ekmek sırasına.

Asma yaprakları dolanıyor cıvıl cıvıl sokağı bir baştan bir başa.

Hanımeli kokusu, çocukluğum demek aslında.

Ne çok oynardık altında…

Hay aksi! Yine ağacın tepesinde akasyaları yerken,

Yakalanıyoruz bekçi amcanın ıslığına.  🙂

Ve bir gün daha bitiyor…

Yarının heyecanı ve “Sofra hazııııır” nidâlarıyla

Dağılıyoruz sıcacık yuvalarımıza.

Hatırladıkça, hanımeli kokusu burnumda,

Horoz şekeri avuçlarımda,

Leblebi tozu tadı damağımda,

Anılar hafızamda can buluyor…

Bir lahzâ dahi olsa,

İşte! Rüyam gerçek oluyor…!