YOL VE BEN

Seyfullah Sacit

Bir veda daha… Kaçıncı oldu bu sayamadım. Kaçıncı kez yola çıktım hatırlamıyorum. Dokuz köyden kovulmuş adam gibi hissediyorum artık. Hala onuncu köy gelmedi mi? 

Vedalara alıştım. İnsanlara, kentlere, ülkelere… En zoru da gönüllere edilen vedalar oldu. Alıştım, en son dünyaya veda edeceğim. Sanırım artık ondan da korkmadan gideceğim. Her veda da olduğu gibi ardımda birçok şey bırakarak belki…

Yine yoldayım. Bunda bir amacım yok. Yola çık yolda bulursun aradığını demiş erenler. Yola çıktım lakin ne aradığımı bilmeden bu kez.

Gidişlere alışmışken artık dönüşlerin olmayacağını bilmek en acı olanı. Son iki yılda çok sert bir şekilde tecrübe ettim, bir zamanlar her şeyin olanların şimdi bir hiç olmasını…

Yola dökülmüş birkaç not. Yürümekten ayağındaki ayakkabılarına kadar yırtılmış bir insan. Ayakkabı önemli değil, gönüle zeval gelmesin.

Her an yeniden başlayan bir yolculuğun hiç yol almamış yolcusu. Anlamdan uzak, anlama tuzak, bir bel-denin en anlamlı haline bakmak. Sahi! Bir kule ne kadar anlamlı gelebilir ki bir insana..?

Sessizce geçen günün ardından gece… Gece çıktım hep yola… Ve bir gece vakti yine… Yoldayım… Anlamın en anlamsız halinde yol almaktayım.

Bir gün daha… Sonra bir gün daha… Ardından bir gün daha… Hepsi bir yola işaret. Ben durunca öleceğim. Bunu idrak ettim.

Koşmak ile yürümek arasında fark yok. İkisinde de yol üstündesin. Önemli olan ne yöne gideceğin demiş erenler. Ben yönümü tayin edemedim.

Kısa kısa notların kitapları okunulmaz hale getirmesi gibi, yolda, bende kısa kısa oldu. Yola alışmışken bir yerde konakladım. Oraya alışmışken yine yol göründü…

Ve son devirde bir sükûtun içinde gidiyorum. Her daim olduğu gibi yine yalnız başıma bir şeyler karalayarak. Ve bitti. Son. Gidişlerin başlangıcı olan son… Bir nokta halinde yaşanan hayatın kendinden vazgeçme hâli olan yol…