Hiszen

Medine Yıldız

Sancımın ızdırabı kaldı ağrılarımda..

Acıyan bir gözyaşı, o yardan da yara..

Yaramın sızısı, gurbetin vatanı şimdi.

Ahlaşan derdime bir tek çare uzak..

Uzaklaşan bir hayat var birde içime karışan…

Ahiretin selamlaması soluğumu…

Ve sancıyı unutmayacak kader..

Kaderci bir ruh, ruha sessiz bir beden…

Ya lisân anlamayacak kelimeleri…

Ya anlayacak bir kalp olacak, kırık …

Ağrılarımın sadist hikâyeleri…

Sarılmayı çok istediğim sevgilisi,

Kahramanı ise sayfalara inat..

Hikâyelerden yorulmadım değil…

Dinlemek istiyorsam, 

Bitkinliğimin çaresi olmadığından…

Yaşıyorsam inancımdan, sonsuzluktan, saygımdan yaratılışa…

Olmazsa olmaz bi hikaye varsa dinlemek için değil, yaşamak için…

Gidilmeyen bir yer varsa duymak için değil, gitmek için…

Tâkati soranlara; tâkatimi harcayamıyorum: hikayem uzun..

Hiszen olunca dönüyormuş acılar …

Döndükçe değişen mevsimden bir tanesi kış..

Acıtan olunca yürüyemiyormuş keder…

Kaderden gelen keder, o da misafirmiş…

Hani gitse bütün dünyanın küseceği..

Bir yudum aldığın sessiz nefesin de tadı,

Tadını aldığın her acıdan daha ağırmış…

Ağır durduğum her satırda bir yaşlılık…

Her baş ağrısında bir kanser oda duyulmamış …

Bitmemiş yağmurlar var herkesin içinde…

Sönmemiş lambaları sokaklarında…

Bitmemiş geçmemiş acılar da kaldırımda…

Bazen gidemediği ayakları geçmişten tutsak…

Yalnızlığa hazırlanmış bir imtihan…

Yüreğe de elvedası ağır gelen bi soru…

Bu imtihanın neresinde kalbim doğru?