Düşünmenin Bedeli
Zeynep Gür
Sürgünde kalbim,
Sürgünde bedenim…
Sürgünde de durmadı fikirlerim.
Ey devletlim (devletlu padişahım) sözüm sana değil nefsimeydi…
Sürgüne giden bendim.
Oysa aklım fikrim hâlâ vatanımda.
Vatan haini ilan edildim, yaşadığım zamanda…
Namım yürürse konuşur torunlar arkadaşlarıyla
Ve derler
Bir zaman yaşamış, sevdalıydı vatanına…
Ölüsü anca kayda girdi Nazım Hikmet’in.
Oysa ki derdi bir avuç vatan toprağında gömülmekti.
Duyan olmadı, yaşayanlar ise korkak…
Sürgünde öldü bir çok aydın, şair, yazar…
Dertleriydi aydınlık yarınlar…
Kendileri görmese de olurdu,
Hep de öyle oldu…
Dün hain ilan edilenler ölünce vatansever oldular.
Kendilerine atılan taşlardan anıt yaptılar.
Yıl olmuş 2020; sürgünde aydınlar, yazarlar, şairler…
Fikirleri özgür, mahpus bedenleriyle niceleri…
Ya da seçtiler gurbeti…
Bir gecede dilsiz kulaksız kalmayı…
Tüm yaşananlar düşünmenin bedeliydi.
