GİDELİM

Sinem Der Ki

Açılsın artık kilitleri kapıların… 

Çözülsün iplerdeki düğümler… 

Kalksın yolların engelleri bir bir… 

Dağılsın gökteki kara bulutlar… 

Sevgilim… Gidelim… 

Hayli vakit kaybettik… 

Çokça da anı… 

Bak, iki çiçek büyüyor bizden uzakta, 

Kokusundan bîhaber… 

Bir yudum su veremeden köküne yaprağına… 

Hatırası olamadan, toprağını birlikte değiştirdiğimiz bir tek günün dahi… 

Oysa onlar “benim” çiçeklerimdi, “bensiz” büyüyorlar… 

Henüz bilmiyorum bile, neresi “yerini sevdi” açtı dedikleri… 

Ama ben sevmedim… Gidelim… 

Hem… Memleket gibi de kokmuyor hiç buralar… 

Dağların heybeti yok… 

Yolların öyküsü yok… 

Türkülerin derdi yok… 

Denizlerin martısı yok… 

Hele insanına diyecek gayri söz yok… 

Kumruların sesi karşılamıyor sabahları… 

Kedileri bile hep tutsak… 

Sürgün gibi bakıyor gözleri en sevdiğim köpeklerin… 

Ne yemeğin tuzu var, ne bayramın adı… 

Burda suyun bile tadı yok!.. 

Çok susadım … Gidelim… 

Öyle de zor ki tutunmak, gitmeyen bilmez… 

Hani bir sabah uyandığında, 

Sağır dilsiz ve kör uyanmak gibi; anlayamıyorsun ki kimseleri… 

Ve hani bir gece uyuduğunda , 

Karabasan çökmüş sanki, 

Boğazında bir yumru gibi, 

Anlatamıyorsun ki kimselere… 

Sesi yabancı, sözü yabancı, yüzü yabancı… 

Koskoca bir hayat tümden “yaban” – cı 

Uzay boşluğunda yersiz, yönsüz bir “son”suz gibi… 

Işığı aradıkça bulamadığın bir karanlık gibi… 

Umuda sarılıp beklediğinde, daha da çok uzayan saatler gibi… 

Uzandıkça uzaklaşan çöldeki serap gibi… 

Öyle de zor… Gidelim… 

Bak, rüzgarı daha da uzağa savuruyor dağılmış parçalarımızı… 

Yağmuru bile hiddetli yağıyor üstümüze… 

Üstelik güneşi de hiç ısıtmıyor… 

Üşüyorum… Gidelim… 

Açılsın artık kilitleri kapıların… 

Çözülsün iplerdeki düğümler… 

Kalksın yolların engelleri bir bir… 

Dağılsın gökteki kara bulutlar… 

Sevgilim… Evimize Gidelim…