İNSAN VE İÇİNDEKİ BOŞLUK

FÖZ

İnsan… 

Kendi içindeki boşlukları görmek için, 

Hiç eğilip bakmaz kendine… 

Gözleri hep keşif için bakar etrafına, 

Yere, göğe, yanındakileri, uzaktakilere, 

Varlığı izler durur, 

Ve seyir hali devam eder gider. 

Unutur kendini, 

Bir ışığın ardından koşan kelebekler gibi, 

Sever çiçekleri, kuşları, yıldızları , dünyayı 

Varlık ile olan bağı çıkar aklından, 

Etrafındakilerle anlam bulduğunu düşünürken. 

En kıymetli varlığın kendisi olduğunu unutuverir insan. 

Kaybettiklerine üzülürken içindeki en büyük kıymeti göremez gözleri. 

Şeytan, Adem ilk yaratıldığında ona dokunup, 

“Ne kadar çok boşluk var içinde, istediğim gibi dolaşırım” diyerek sevinç çığlıkları atmıştı. 

Fakat nafile, insan kendini hep tam, 

Hatta tastamam görür ve görmek ister. 

Bildiklerimiz herzaman en doğru olmayabilir azizim… 

Dönüp baklım kendimize… 

Ve bil ey nefsim diyelim… 

Ey insan, 

Sen bil ki alemler bilinsin, 

Sen öğren ki nesnenin rengi görünsün… 

Ama ne olur dön bak kendine her zaman. 

Sonrada seyreyle alemi ve olanları.