NİSYANDAN İSYANA

AFRA BÜŞRA

İnsan oluşum… 

İnsan oluşumla nisyan oluşum ve bu nisyana müptela oluşum. 

Böyle bir dünyada vuku buluşum. 

Onca zaman içinde bu katmanda duruşum. 

Ve şimdi ömrümün orta durağında bulunuşum. 

Ansızın gelen sızılarla uyanışım.

Dünya gözümü usulca kapatıp, gönül gözümü açıyorum. 

İpeklerden bir sergi ile bilincimi örtüyorum. 

Kendime, hayatıma, yazgıma bakıyorum ve nisyan oluşumla ihya ediliyorum. 

Yoksa ne türlü olur yaşamak? 

Bilmiyorum. Bilemiyorum. 

Maddeden öte bazı şeyler var diyorum. 

Mesela varlık içinde yokluk, yokluk içinde varlık çeken ruhum. 

Nasıl oluyor diye soruyorsun, duyuyorum. 

Tutup ellerinden getiriyorum seni; 

Kalp kapılarımı araladığımda ise sana, ne çok karmaşa görüyorum.

Nefse kapılışlarım, hata yapışlarım.

Unutuşlarım, ötelere bakışlarım, her gün yeniden var oluşlarım.

Nereye ve neden gidiyoruz derken yeniden kayboluşlarım.

Tek tek duruşlarım ve evvellere kaçışlarım, 

Beni ben yapanı arayışlarım ve beni benden alanlara kayışlarım, 

Nihayetinde asla ve kat’a anlayamayışlarım var. 

Evet, bak; içimde ne çok ızdırap, ne çok hissiyat, 

Ne çok gaybiyat var.

Bir mum alevinden ilham alıyorum çoğu zaman. 

Sessiz ve bütün kendiliğim içinde ağır ağır yanıyorum. 

Dibim karanlık, ötem, berim, yörem. 

Hep karanlık. 

Sadece ben ve ince bir çizgiye dönen kızıl sarı alevim. 

Kalbimin odalarını baştanbaşa geziyorum şimdi,

Ve oracıkta köşe bucak tütüyorum.