Kelimelerim Buzlara Asılı Kaldı

FOZ

Üşüyorum.

O kadar çok üşüyorum ki,

Önümde soğuk, uzun bir koridor var,

İçinde bugüne kadar üşüdüğüm bütün anlar ve anılar birikmiş.

Hem de bütün ayrıntıları ile birlikte oradalar.

Hangi tarihte?

Hangi zamanda?

Hangi şehirde?

Hangi evde ya da odada üşümüşüm?

Hepsi karşımda buz gibi oradalar, bana bakıyorlar.

Üşüyorum

Üzerimde koyu yeşil bir mont,

Rüzgarlardan korunmak için boynuma örttüğüm gri beyaz atkım.

Ellerim, tırnaklarım, saçlarım hepsi soğuktan titriyor.

Heryer çok soğuk.

Kar yağıyor sokaklara.

Buz üstünde yürüyor insanlar.

Üşüyen kalbim de titriyor soğuktan.

Üşüyorum,

Her üşüdüğümde acılarım hücüm ediyor zihnime.

Ağrılar artıyor vücüdümda.

Bir türlü karar veremiyorum tam olarak.

Üşüyen yanımın neresi olduğuna.

Her seferinde, soğuk havalarda keşfe çıkıyorum,

Uzun yollardan geçiyorum.

Donmadan, ölmeden yani çekip gitmeden, belki de geri dönme şansını yakalamak için.

Üşüyorum,

Kirpiklerim, gözlerim, kaşlarım da üşüyor.

Görmekte zorlanıyorum.

Belki de bakmak istemiyorum artık çevreme.

Dudaklarım uyuşuyor.

Konuşamıyorum.

Kelimelerim buzlara asılı kalıyor.

Nefes alamıyorum.

Nefesim de donuyor artık.

Yutkunamıyorum, herşey boğazıma takılıyor.

Isınmak istiyorum.

Vücüdümdaki bütün buzları çözecek bir sıcaklık.

Gözlerimin tekrar gülerek bakacağı,

Dudaklarımın soğuktan morarmadan, tebessüm edeceği

Ellerimin tutabileceği,

Kalbimin tekrar sevebileceği

Bir sıcaklık istiyorum.

Isınmak istiyorum

Bir dost sohbetinde,

Annemin sıcak çorbasında,

Çocukların masum tebessümlerinde,

Güneşin sarısında,

Denizin mavisinde.

Isınmak istiyorum, beni saracak bütün sıcaklıklarda…