HAYAL KAPISI

Tesnim

Zaman zamanı, yıllar yılları kovaladı. Takvim yaprakları birer birer koparıldı biten her günün ardından… Karlar, kara topraktan eriyip geçti defalarca. Yine cemreler düştü baharı müjdeleyerek havaya, suya, toprağa… Bir de Arapça mânâsına büründü cemre; kor oldu, birçok insanın yüreğine de düştü, müjdeleyici sıfatından uzaklaşıp. Tohumlar tomurcuk, tomurcuklar gül oldu her bahar yeniden renk renk. Yağmur damlaları ıslattı evlerimizin çatılarını. Emekleyen bebekler yürüdü, oyun çocukları okullu oldu. Gençler yetişkin, yetişkinler olgun oldu. Kemâle ermek için yıllara gerek yoktu, gerçi “an” lar yeterdi ama herkes yaş aldı yıllar gelip geçerken. Zîra dünya kurallarından biriydi bu, fâniysen yaşlanırsın. Ümit ile sabrın, korku ile sekînenin, bekleme ile kavuşmanın, gözyaşı ile tebessümün, vefa ile ihanetin, zaman ile zamansızlığın, durmak ile kanatlanmanın, doğru ile yanlışın birbirine karıştığı şu süreçte, gerçek ile rüya arasında araftaydı insanlar. Her şeylerini kaybetmiş gibiydiler zâhirde. Sözleri eksik, hayatları yarım kalmıştı. Hatta canlarını yitirmişti kimisi. Lâkin, kaybettiklerini yeniden bulmuş gibi olacakları zamanın, geleceğine inançları tamdı. Şu noktada asıl bulunması gerekenin, kendileri olduğunu kavramışlardı artık. “Eski kendi” lerini aşıp, çok çok daha başka biri olmalıydılar. Şimdilerde bunları düşünmek için oturunca bir köşeye, hayallere kapı aralanıyordu hemen;

“Zorlukların aşılmış olduğu, felaha ulaşılmış, huzur kokan günler gelip yerleşmiş tüm evlere. Baharın o ılık, tatlı rüzgarı doluyor çiçek kokuları ile pencerelerden. Çocuklar gibi şen herkes yaşına bakmadan. Herkesin başının üstünde bulut, ayaklarının altında toprak. Hasret, yerini vuslata bırakıp terk-i diyar eylemiş çoktan. Gözlerden yaş mutluluktan akar olmuş. Saatlere, takvimlere bakmalar azalmış, zîra tüm beklenenler gelmiş. Ocaklarda derin, sıcacık muhabbetlere eşlik edecek demlikler fokurdar olmuş. Upuzun sofralar kurulmuş kavuşmaların hatırına. Özgürlük rüyalarda dolanmaktan, sadece yazılır çizilir olmaktan terfi edip yaşanır hale gelmiş. Kalemler artık bambaşka mevzular için buluşur olmuş kağıtlarla. Sabredilen, beklenen her günün mükafatı salıncak kurmuş her bir kalpte.” 

En sonunda gönülden amin diyerek kapanıyordu aralanan hayal kapısı. Nasıl gerçek olur bu hayaller kimse bilmiyor. Evet bilmiyor ama Allah’ın elbet bir gün çözüm yaratacağını biliyor. O zaman Nazan Bekiroğlu’nun dediği gibi “ Bize bütün haberlerin yerini tutacak bir haber gönder Allah’ım. Üzerimize iyilik ve güzellik kondur…”